Josien is zelfstandig ondernemer en heeft contact opgenomen, omdat ze nieuwsgierig is naar wat een paardencoachsessie voor haar zou kunnen betekenen. Ze heeft eigenlijk geen speciale vraag. Ik hoor haar vertellen over haar genezing van een hernia, waarbij ze besloten had om te genezen op eigen kracht. Dan vertelt ze ook dat er iets meer dan een jaar geleden borstkanker is gediagnostiseerd. Een borstsparende operatie volgde. De chemokuur sloeg ze af. Josien zoekt naar de verbinding met zichzelf om het zelfherstellend vermogen van haar lichaam de ruimte te geven. Ze komt niet echt met die vraag binnen, maar het is een passend thema om te onderzoeken tussen de paarden…

Terwijl we op weg gaan om Bibi op te halen, vertel ik Josien wat meer over paarden in hun natuurlijke habitat. We lopen ondertussen langzaam in de richting van de kudde waarin Bibi staat. Ik vraag Josien of ze kan zien wanneer we als ‘mini-kudde’ worden opgemerkt door de paarden in de wei. Dat is al snel; de alfamerrie heft haar hoofd op en stapt resoluut op ons af. Het paard snuffelt zacht aan beide wangen van Josien: Wie ben jij? 
“Wat lief, ze komt me een kusje geven!”, zegt Josien verrast.

We lopen al kijkend naar de paarden door en staan dan temidden van de grazende kudde, waar één van de twee nog liggende paarden net opstaat. Ik stel een paar vragen naar wat Josien waarneemt en naar haar beleving. Wat mij opvalt is dat haar antwoorden algemeen en neutraal zijn en vooral beschouwend. Het is zoals het is.

Het is juist Bibi, die nog in het gras ligt. Zodra we dichterbij komen staat het paard op. Ze gaapt uitgebreid en rekt zich uit. Josien laat weten dat haar aandacht direct al naar Bibi uit ging, vanwege haar leuke sokken. Ik vraag Josien of ze contact met Bibi wil maken. Maar op het moment dat ze nadert, loopt Bibi weg. Ook dit is voor Josien een neutrale gebeurtenis. Wanneer we daarna weer dichterbij komen vraag ik Josien nog eens of ze contact wil maken. Bibi staat te grazen en ik zie Josien doorlopen, totdat ze een meter voor het paard stil staat.

Josien staat daar nu in de persoonlijke ruimte van het paard en ik vraag haar of ze contact voelt. Ze zegt van wel. Bibi eet onverstoorbaar verder. Op mijn vraag hoe dat voor haar is op die plaats hoor ik geen persoonlijke beleving. Ze ziet niet dat ze gezien is. Ervaart ze daar wel verbinding?
 Ik vertel Josien wat mij opvalt en daarop laat zij mij weten dat ze de jongste in het gezin is, een nakomertje. Ze kwam zes jaar na drie kinderen op een rij, met steeds twee jaar ertussen. Dat betekende voor haar dat er altijd wel reuring om haar heen was. Ze was als jongste een vanzelfsprekend deel van het geheel, maar moest ook veel alleen haar eigen pad banen. Het heeft haar ondernemend gemaakt en ook zelfstandig. En, vraag ik mij af, hoe was het contact was voor haar? Kon ze wel de verbinding voelen met de anderen om haar heen?
 Nu, midden in de kudde die de herinnering aan de reuring van haar thuisgezin omhoog brengt, vraag ik opnieuw hoe het voor haar is. Even komt een emotie op, die ook even snel weer verdwijnt. Ze zegt iets over boosheid. Dat is niet meer nodig. Maar onbewust en vanzelfsprekend staat Josien nog steeds in de persoonlijke ruimte van het paard…

Ik vraag Josien: “Kun je op die plek gaan staan waar jij Bibi helemaal ziet en waar je zelf ook gezien wordt? En, kun je daar verbinding voelen?“ Ik zie dat die vraag wat teweeg brengt, en dat haar aandacht naar binnen gaat.
“En”, vraag ik haar: “zie je daar die drie paarden staan? Kun je zien dat je door hen gezien wordt?
En kun je daarbij de verbinding voelen…?
En kun je de ruinen – die achter deze merries in de andere wei staan – zien
en kun je de verbinding voelen…?
En, kun je je koeien van de buurman daarachter zien…?
en kun je de verbinding voelen…?
En kun je de aarde onder je voeten voelen…?
En kun je warmte van de zon en de verbinding daarmee voelen…?
En de laatste zwaluwen, die over weilanden scheren…?
En kun je de stevige wind voelen…?
en hoe je daarmee verbonden bent?”

Terwijl de herfstwind om ons heen met vlagen toeneemt, lijkt de tijd te vertragen…
Josien staat nog even stil in haar eigen ruimte en neemt alles in zich op.

Plotseling maakt Bibi zich los van het gras en loopt in een rechte lijn op Josien af, raakt haar even met haar neus op meerdere plekken aan en loopt vervolgens in het zelfde rustige tempo weer weg.

“Het is goed”, knikt Josien geraakt. En dan lopen we in stilte de weg terug de wei uit om de sessie af te ronden.