De liefde ophalen
Een oudere, zacht ogende vrouw komt het erf oplopen; ze komt om haar boosheid te onderzoeken.
Een open begroeting volgt met mijn bordercollie, die meteen contact met haar vindt. In het inleidende gesprek komen een aantal life events naar voren; de helft van een tweeling(zus), die de enige verwachte baby was, een seksueel grensoverschrijdende ervaring als tiener waar ze geen herinnering aan heeft, een levensbedreigende lichamelijke situatie met een spoedoperatie verholpen moest worden, en ook een moeder die ‘gevangen’ was in haar huwelijk, een dominante vader, en de verdrinkingsdood van haar beide grootouders. Zelf heeft ze geen kinderen maar ze maakt zich enorm druk over de huidige gebeurtenissen in de wereld. Zien de mensen dat dan niet??! Ze is voortdurend getriggerd in situaties waar ze geen grip op heeft maar die wijzen op het niet nemen van verantwoordelijkheid, in haar ogen. Ze is boos op de mensen dichtbij die de leugens waarin we leven niet zien. Ze is boos op de anderen, op de buitenwereld, terwijl ik angst en paniek in haar ogen waarneem.
Wanneer we bij de paarden staan vraag ik haar nog een keer haar verlangen te benoemen.
Verbinding, zegt ze. Ze herkent meteen de splitsing die daar kort op volgt: de merrie loopt tussen waar zij staat, en het andere paard door. Haar uitspraken gaan over ‘er alleen voor staan’, en ‘er niet bij horen’. Zo herkenbaar.
Ze wil het liefst de Friese ruin knuffelen en dat contact staat hij kort toe. Ze realiseert zich dat ze meteen ‘de moeilijkste’ uitkiest. Dat is blijkbaar haar perspectief. Dat paard is gewoon paard.
Daarna laat ik haar met kegels en pilonnen haar gezin in het gras opstellen, inclusief ouders en grootouders. Het is een kluwen waarin de orde ver te zoeken is. De ruin komt er even bij en ‘wijst’ haar pilon aan, daarna die van haar moeder, en loopt dan ook weer weg.
Ik laat haar vertellen over dit beeld van kegels en pilonnen. Daar hoort ze niet bij. Het thema dat erbij hoort is wat haar betreft ‘dood’. Iedereen heeft zich laten prikken en niemand praat ergens over. Ik geef haar nog een kegel en laat haar dit thema een plaats in het geheel geven. Dat wordt pontificaal in het midden. Ze geeft ‘de schuld’ aan de anderen. Ik vraag haar dat letterlijk te doen, door de kegel die over haar pilon zit een plek te te geven aan haar systeem van herkomst. “Nou, die kan naar mijn zus. En daarna naar haar broer. En dan past hij ook wel op haar andere zus. En eigenlijk wel bij iedereen! Dáár!”
Ik vraag haar welke beweging zij nu zou willen maken. Vluchten, is haar antwoord. Ga maar, zeg ik. En neem jezelf (pilon) maar mee. Ze loopt een heel eind de wei in. Tot ze tussen de paarden in staat, die in alle rust een eind van ons af zijn gaan grazen. Ze staat daar een tijdje, met haar rug naar haar systeem toe. Als ik haar na enige tijd benader heeft ze tranen in haar ogen. Verdriet komt even naar de oppervlakte. Ze erkent het. Het mag er zijn, maar niet te lang.
Vanuit dat perspectief laat ik haar, vanuit een verleden-tijdlijn, naar de familie kijken. Het eerste woord dat opkomt is medelijden. Vanuit deze plaats is er inzicht over geen afscheid te hebben genomen. Er is niet verwerkt verlies. Dan komen de paarden direct in beweging. Heel subtiel verplaatsen ze zich van achter naar voren, zodat ze weer bij deze cliënt in beeld zijn. Ze beseft zich dat ze vanuit deze oordeelloze plaats vanuit haar eigen bron naar voren kan bewegen. Terwijl ze terugloopt naar de kegels en pilonnen loopt de merrie haar voor de voeten. Uit zichzelf komt de zin op: “ik heb mijn eigenheid bij mij en laat mij niet meer tegenhouden”, waarna ze om de merrie heen loopt. Naar voren.
De sessie volgt met een ordening van haar systeem van herkomst, waartoe ik haar uitnodig. De scheiding tussen leven en dood is nu niet meer zichtbaar. Maar wel openbaart zich ineens een de verstrikking met een zorgzaam familielid, waardoor haar moeder overleven. En dat trilt weer door in háár bestaan. En dat is heel zichtbaar. Een verrassende wending volgt, waardoor ze deze verstrikkende relatie als een angel uit een wond tilt. Er is erkenning voor wat er is gedaan om het systeem te behouden. En dan is het goed. Er rust in het systeem en iedereen is op zijn of haar plek. Tot slot voelt ze na op haar eigen plek. En dan is de sessie voelbaar rond. Nu is er verbinding, zegt ze.
Deze cliënt bedankt op haar manier de paarden voor wat ze in deze sessie hebben betekend en stapelt zelf de pilonnen weer op. We spreken die sessie niet na. Integratie volgt in de komende weken en maanden.
Er is eigenlijk geen vraag die je niet kunt stellen bij de paarden in het oordeelloze veld. Het is geen quick fix.
Wel gaat je onderzoek over welke beweging er in het systeem gemaakt kan worden om rust en balans te vinden.
#systemischepaardencoaching #tussenhemelenpaarden #bewustwordingineenruimerveld
