Hoezo getuigt het van kracht om een ander weg te sturen? Voor de meeste mensen is het zo not-done. Maar als je naast een paard staat kun je ervaren dat dit een krachtige actie kan zijn met een andere betekenis. Ik zag het weer gebeuren in de volgende sessie.
Leiderschap op de grond
Omdat Marijke (10 jaar) een jonge pony heeft, die vlug en sterk is en nog niet goed is ingereden, sprak ik met haar moeder Monique af dat ik een aantal lessen grondwerk zou geven. Casper is een pittige Welsh pony die baat heeft bij een duidelijke leider. Het is de bedoeling dat Casper en Marijke samen naar de manege in het dorp kunnen. Er heeft al een paar keer een zadel op Caspers rug gelegen en het rijden lijkt ook voorspoedig te gaan. Ik kom voor het grondwerk, omdat het leiden van A naar B door Casper behoorlijk gedomineerd wordt. Dat is voor Marijke nog een hele uitdaging. Het gaat erom het leiderschap op de grond duidelijk te maken, zodat het vervoer en het rijden van de pony veiliger wordt.
Het is onze vierde afspraak. Monique en Marijke staan al klaar staan met het gepoetste ruintje. Hij heeft een rustiger uitstraling dan de vorige keer en laat zich makkelijk van halster wisselen. We lopen naar het nabij gelegen weitje, dat we voor het grondwerk afzetten met een lint op 15 x 15 meter. Zijn aandacht is onderweg snel afgeleid. En als Marijke hem meeneemt duikt hij om de haverklap met zijn neus in het gras om een hap te nemen.
Eenmaal op de trainingsplek laat ik Casper eerst zelf in vrijheid een paar rondjes lopen. Linksom en ook rechts om. Ik neem ruimte in, in het midden in de cirkel en Casper reageert vlot op mijn lichaamstaal. Marijke bekijkt het liever nog even van achter het lint. Monique is heel belangstellend. Ze heeft wel eens aangegeven dat ze zelf ook wel een lesje grondwerk zou willen. Omdat Marijke er nog niet aan toe is om het touw over te nemen, vraag ik moeder of zij op mijn plek wil gaan staan om te ervaren hoe dat is. Lopen naast Casper is voor haar zelf óók nog wel een uitdaging.
In je grootsheid staan
De eerste paar rondjes loopt Casper lekker door, totdat hij in de gaten heeft dat Monique wat minder duidelijk is in haar bewegingen. Casper duikt steeds vaker naar de grond en gaat meer zijn eigen tempo en bewegingen kiezen. Hij neemt de vrouw eigenlijk niet serieus.
Dan vraag ik Monique wat kracht te leggen in het wegsturen naar de rand van de cirkel, met haar hele lichaamstaal. Ik moedig haar aan en ze activeert zichzelf direct. Na een paar twijfelende passen gaat Casper toch echt naar de buitenrand van de afzetting. Ik zie Monique daarna een rode kleur krijgen en dat haar beweging plots afneemt en stopt. Ik zie dat ze geraakt is.
Dat kan gebeuren als je in je leiderschapsrol gaat staan bij paarden. Dat spéél je niet, dat is écht. Dan ga je in je grootsheid staan, op je eigen plek. En dat is voor velen even wennen. Een oude pijn word even aangeraakt, mogelijk omdat je zelf de ervaring kent van weggestuurd zijn en ineens aan de andere kant staat. Of je herkent het verlangen om op te staan dat werd klein gehouden. En ook dat mag er zijn.
Monique geeft zelf aan dat ze even wil stoppen. Dat gevoel heeft even ruimte nodig. En dat is helemaal ok. Het is een oefening in persoonlijk leiderschap, met een helende factor.
Voor meer mensen is het veranderen van rol in het leiderschap met paarden soms confronterend.
Maar wanneer je helder hebt wat je kwetsbaar maakt, win je aan authentieke kracht!
