Op een warme, zonnige dag in augustus komt E. voor een paardencoachsessie, omdat zij een diepliggend en voor haar heel herkenbaar vraagstuk nog eens wil onderzoeken. Ik ken haar als een krachtige en vrije vrouw die als professional masseert en mensen begeleidt bij uiteenlopende vragen, waarbij ze het lichaam als uitgangspunt neemt om de bron van de aanwezige pijn op te lossen. Ik weet dat ze dat heel liefdevol doet en heel gepassioneerd is om de ander te ondersteunen.

In de schaduw van de grote wilg op het terrein vertelt ze dat ze zelf nog een diepe behoefte kent om echt te kunnen rusten. In relaties in ze aan het onderzoeken welke vorm er voor haar past. Zo heeft ze ontdekt dat thuiskomen in een relaties erg belangrijk is. Een relatie gaat ‘op en af’. Momenteel is E. zonder partner en mist ze echte verbinding, uitdaging, uitwisseling en intimiteit. Ze is nieuwsgierig wat een paard bij deze vraag kan betekenen.

We gaan het onderzoek open aan. Ik zie haar professionele aanraking terug in de manier waarop ze contact maakt het met paard; heel rustig en met respect. Ze begint bij het hoofd van Nikita en beweegt zich langzaam naar het lijf van het paard.
Dan zie ik opeens zie ik iets vallen. Zo lijkt het. Of verlaat een vlieg haar rechteroog? (Er zijn nogal wat vliegen in deze tijd van het jaar, die graag op of rond het hoofd van een paard zitten.) Maar dan, een seconde later zie ik uit het linkeroog van het paard een druppel wellen, die na een seconde naar de grond valt. En dan nog een, uit haar rechteroog. En wéér een, uit haar linker oog. En dat gaat zo door. Wat gebeurt er? Huilt het paard?

Ik vraag aan E. hoe ze zich voelt. “Dat hebt ik nog nooit gezien”, denk ik verwonderd hardop, “Ik zie tranen uit Nikita’s ogen vallen.”  E. kijkt op en ziet dan ook hoe om de paar seconden, om en om, druppels uit de ogen van Nikita komen. Ik neem waar hoe een samengebalde energie plots naar E’s hart opstijgt en in haar keel tot uiting komt. E. barst in huilen uit en zegt: ” O, wat zielig! Maak ik haar nu aan het huilen?!” Ze is echt diep geraakt en dat lijkt zo uit het niets te komen.

‘Paarden huilen niet’, wordt er gezegd. Ik kan dat dus niet zomaar aannemen.
Maar als ik dit meemaak zet ik daar toch vraagtekens bij. Wij mensen huilen bij pijn en voelen verdriet bij herinneringen aan eenzaamheid, verlies of scheiding. Is huilen een woord dat wij alléén gebruiken? We weten wel dat paarden een heel hoge pijngrens hebben; wanneer ze verwond zijn zal hun gedrag niet veranderen. We weten niet of een paard emoties toont van situaties die geweest zijn. Wel reageren ze super sensitief op trillingen, en kunnen dat alleen lichamelijk communiceren. Dat kan voor ons kennelijk op huilen lijken…

Cliënt E. laat haar emoties de vrije loop. Omgaan met gevoelens is haar niet vreemd, niet in haar vak en dus ook niet persoonlijk. Wel zegt ze dat ze zich schuldig voelt bij de tranen van het paard. Dat is niet alleen een gevoel, daar zit ook een denkproces aan vast.

Ik weet hoeveel zorg ze heeft voor anderen, hoe belangstellend ze is en hoe ze altijd bereid is om steun te verlenen. Hoeveel licht ze brengt om een ander te verlichten. Brabant is haar bakermat met ‘ons pap’, ‘ons mam’ en ‘ons thuis’. Mag je dan wel écht voor jezelf gaan als ‘bij ons‘ zo in je systeem zit? Impliceert dat geen samen, zonder dat je je daar bewust van bent? Mag je dan wel echt iets voor jezelf hebben? Mag je je eigen behoefte hebben? Welke overtuiging is daardoor blijven werken?

Mijn gutfeeling zegt mij dat het proces waar ik naar sta te kijken daar alles mee te maken heeft. Aan de buitenkant ziet alles er perfect uit, maar van binnen is er de noodzaak om  emotionele druk de ruimte te geven, die te maken heeft met een niet gekend gevoel in zichzelf.

Ik laat ruimte voor haar innerlijke beleving. Ze blijf een poosje dicht bij het paard. Daarbinnen is een kwetsbaar stukje van haar verleden aangeraakt.

Als ik E. twee weken later vraag hoe het na de sessie is gegaan, zegt ze dat ze een behoorlijke vermoeidheid heeft ervaren. Ze zegt:” Er ontlaadde zich tijdens de sessie een emotie die ik wel herken, maar niet kan omschrijven. Er is meer ruimte, waardoor mijn behoeftes nu meer voelbaar zijn.
Wat een pracht paard, zo stabiel en met een rust.
Daardoor kreeg ik het gevoel kreeg dat alles welkom was.”

Als paarden spiegelen ben ik soms ook enorm verwonderd. Dan kan ik alleen maar vragen stellen bij een innerlijke beweging die zo moeiteloos naar buiten rolt.
Deze vrouw kreeg naast het paard een ander inzicht en heelde zichzelf.
Dat maakt me dankbaar dat ik dit werk mag doen, samen met deze gevoelige viervoeters.