Ze mailde met haar vraag over hechting
Op deze dag komen in de eerste vijf minuten al haar emoties al los. Ze lijkt overspoeld van verdriet. Mijn vragen gaan direct naar de kern; ze worstelt met verdriet en onmacht.
Eenmaal buiten bij de paarden trekt het witte paard haar aandacht. Ze vindt het enorm spannend. Nog vóór de ingang van de bak komt er een reactie over contact maken. Ze schrikt ervan… niet te snel!
Te dichtbij… En zo overweldigend! Ze herkent het patroon uit haar dagelijks leven. De dans tussen haar en haar partner; benaderen en weer terugtrekken. Ik laat haar nu haar eigen ruimte voelen en innemen. Op de grens, waar het voor haar klopt. Terwijl tegen het paard zegt hoe spannend ze het vindt. Er komt dan wat ontspanning.
Wanneer ze het contact verder onderzoekt in de paddock komt er een overweldigende angst op als Phaebe met hoofd en hals zachtjes over haar schouder komt. Ze wil weg maar kan niet weg. De bekende ‘freeze’ dient zich aan. Ik vraag haar ‘hier’ te blijven.
“Kijk maar… naar mijn ogen. Kijk maar. Blijf maar kijken” … Haar ogen zijn groot en vol angst. Haar knieën knikken.
Maar ze blijft er bij. En daardoor kan ze contact blijven houden, haar lichaam voelen en blijven. Hoeft ze niet te vluchten.
Phaebe blijft onvoorwaardelijk achter haar staan. Ik vraag haar of ze durft te leunen tegen de schouder van het paard. Dan vallen er andere tranen. Die van acceptatie en rust.
Wanneer de meeste druk is weggevallen, draait het paard zich naar haar om.
Contact maken is niet meer spannend. Ze kan uitreiken en voelen wat er onder haar hand is. Er is een zachte uitwisseling tussen hen twee.
Een paar minuten die in de eeuwigheid lijkt door te trillen….
Later schrijft ze mij: “Momenten van vroeger kwamen voorbij. Mijn lichaam voelde ik trillen, warm worden, en mijn lippen trilden. Tot diep in mijn cellen voelde ik het. Hoe overweldigend was het om te vertrouwen dat het oké is om te zakken in mezelf, terwijl ik mocht vertrouwen en leunen op Phaebe. (…) Het zijn stukken die ik niet ken als baby en als kind en daarmee ook heb meegenomen in de groei naar volwassenheid. Het voelde echt veilig.”
Veiligheid is een basisthema.
Te vaak zijn we op jonge leeftijd ‘uit onszelf gegaan’ om te overleven. Als vechten of vluchten geen optie is reguleert het lichaam autonoom een manier om met de angst of andere overweldigende gevoelens om te gaan. Wanneer de beweging die dat belangrijke gevoel van veiligheid geeft niet afgemaakt kan worden, kan deze jarenlang in je lichaam opgesloten blijven, in een woordeloos gebied. Totdat ze vrij gemaakt wordt.
Het lastige is dat triggers je ervan weerhouden om te begrijpen wat er gebeurt. Er is veiligheid en compassie nodig om weer in die vrije ruimte te komen.
Traumaverwerking kan. Wanneer je de wijsheid van je lichaam volgt.
Van freeze-vlucht-vecht naar vrijheid en verbinding.
Welke triggers herken jij bij jezelf?
